A Cúpula da Rocha

 A Cúpula da Rocha ou o Domo da Rocha  é un monumento islámico situado na cidade vella de Xerusalén, no centro do Monte do Templo. Os musulmáns cren que a rocha que se atopa no centro da cúpula é o punto dende o cal Mahoma ascendeu aos ceos para se reunir con Deus, acompañado polo anxo Gabriel. En honra a devandito episodio da vida de Mahoma, foi construído o edificio entre os anos 687 e 691 polo noveno califa, Abd al-Malik.

Os credos xudeu e cristián afirman que ese lugar foi onde Abraham estivo a piques de sacrificar ao seu fillo Isaac por orde de Xahveh e onde Xacob viu á súa vez a escaleira ao ceo, segundo os relatos da Xénese. O islam recolle tamén a tradición do sacrificio de Abraham, aínda que na versión islámica o fillo non era Isaac senón o primoxénito, Ismael. Segundo a tradición xudía desde esta primeira pedra construíuse o mundo. Alí foi erixido o Sanctasanctórum, a parte máis sacra do templo de Xerusalén.

Sen cambios esenciais durante máis de trece séculos, a Cúpula da Rocha segue a ser un dos máis preciosos e duradeiros tesouros arquitectónicos do mundo.

Tecnicamente, a Cúpula da Rocha non se considera unha mesquita, mais si é un lugar de culto para o islam. Xunto ao Domo da Rocha, coa súa cúpula dourada, no extremo sur da chaira, atópase a Mesquita de Al-Aqsa coa súa cúpula prateada, e anexa ao Domo da Rocha atópase a Cúpula da Cadea. Tamén se adoita chamar erroneamente Mesquita de Omar á Cúpula da Rocha.

O significado deste sitio abrolla tradicións relixiosas monoteístas ligadas coa rocha á que preserva a cúpula dourada: coñecida como a "Rocha Fundacional", a mesma é considerada un importante punto de referencia polos monoteístas.

As cariátedes

 A cariátide é unha figura feminina esculpida, con función de columna ou pilastra, cun entaboamento que descansa sobre a súa cabeza. O máis típico dos exemplos é a Tribuna das Cariátides no Erecteion (a imaxe deste artigo) un dos templos da Acrópole ateniense.

O seu nome quere dicir habitantes da cidade de Caria , na Laconia, e vén, segundo é dito, de que sendo esta cidade aliada dos persas durante as Guerras Médicas, os seus habitantes foron exterminados polos outros gregos e as súas mulleres foron convertidas en escravas, e condenadas a levar as máis pesadas cargas, sendo estas representadas como tales nas columnas dos edificios.

En 1550, Jean Goujon (arquitecto e escultor do rei Henrique II de Francia) tallou unhas cariátides no Louvre, que sosteñen a plataforma dos músicos na sala dos gardas suízos (actualmente chamada das Cariátides). Goujon só coñecera as cariátides do Erecteion mediante inscricións e nunca vira as orixinais.

Cando a figura empregada como columna é masculina, chámase atlante ou telamón. Ver na wikipedia

Os alxibes esquecidos da India - O " CHAND BÂORI" - Unha esqueira ó inframundo

Na India, e máis concretamente nos estados de  Rajasthan e  Gujarat, o problema da escaseza de auga é bastante significativo. As zonas das lindes do deserto de  Thar caracterízanse polos seus  monzóns estacionais, unha auga que despois desaparecerá practicamente por completo debido ás altas temperaturas -unha máxima de 52,8 º C en xullo- e a un chan  limoso que non estanca a auga. Deste xeito, xurdiu a necesidade de idear unha solución para recoller o líquido vital: os alxibes. Dado que a auga xoga unha parte moi importante na mitoloxía hindú, como un límite entre o ceo e a terra coñecido como  tirtha, os alxibes graduados non só eran fontes para beber, senón que tamén eran utilizados como santuarios para bañarse, orar e meditar.

Os primeiros alxibes graduados datan de 550 d. C., pero os máis famosos foron construídos ata ben entrado o  medioevo. Estímase que na India se edificaron aproximadamente 3.000 alxibes en dous estados do norte, dos que aínda se conservan centos deles. Para que vos fagades unha idea, só en Nova  Dheli hai máis de trinta. 

A arquitectura dos alxibes graduados varía dependendo da zona na que foron construídos. Dous tipos dos máis comúns son os estanques abertos ao aire libre, de pouca profundidade; e os que teñen un pozo profundo e estreito, protexidos pola luz solar mediante teitados.

Os alxibes divídense en categorías similares en función da súa escala, deseño, materiais e forma: poden ser rectangulares, circulares, ou mesmo en forma de “ L”; pódense construír a partir de albañilería, entullos ou ladrillo e teñen un máximo de catro entradas separadas. Con todo, non hai dous alxibes idénticos.                                      

O " Chand  Bâori", un dos máis profundos e grandes que poderemos atopar non só na India, senón no mundo enteiro. Está situado nun pobo chamado  Abhaneri, no estado de  Rajasthán.

Edificouse no século IX e está formado por 3.500 chanzos repartidos en 13 niveis ao longo de 30 metros de profundidade. Ambas as construcións foron edificadas baixo a man do rei  Chand, aínda que se conta que se construíu nunha soa noite polas pantasmas e que se cimentaron tanto chanzos de maneira, que se se nos caese unha moeda ao fondo sería case imposible volver atopala.

Aínda que na India existen máis pozos deste tipo, poderemos distinguir facilmente o  Chand  Baori dos demais debido a que na planta superior do mesmo atoparemos unha ampla galería con múltiples arcadas. Devanditos arcos dan acceso a unhas espectaculares vistas ao interior do pozo e aos miles de chanzos que son utilizados para subir e baixar polo seu interior. Devanditos chanzos atópanse unidos por múltiples terrazas, que se conectan entre si.

“ Bâori” é como se coñece aos pozos ou alxibes graduados que contan con varias terrazas unidas por tramos de escaleiras que conectan os seus distintos niveis de profundidade, servindo por tanto para fins relixiosos ou espirituais, con diversos templos anexos, como para abastecer á poboación de comida e auga durante a época seca.

Xa no interior darémonos conta que a verdadeira forma do pozo  Chand  Baori é de cono investido. Nun dos lados construíronse varios templos onde se realizaban rituais e cerimonias; e unha serie de habitacións, que servían como servizos e comedores.

Ao construírse con chanzos, a comunidade india podía chegar ata as augas subterráneas máis  facilmente e administrar as súas posesións á súa libre disposición. Desta maneira, a poboación garantíase o abastecemento de auga ou comida en épocas de necesidade. Sen dúbida unha intelixente e práctica solución que acabou sendo unha gran obra arquitectónica.

A Torre de Pisa

A Torre Inclinada de Pisa é o campanario da catedral de Pisa. Foi construída para que permanecese en posición vertical pero comezou a inclinarse axiña se iniciou a súa construción en agosto de 1173. A altura da torre é de 55,7 a 55,8 metros desde a base, o seu peso estímase en 14.700 toneladas e a inclinación de 5,5° estendéndose 4,5 m da vertical. A torre ten 8 andares, unha base de arcos cegos con 15 columnas, 6 niveis cunha columnata externa e remata nun campanario. A escaleira interna en espiral ten 294 chanzos.

O goberno de Italia solicitou axuda o 27 de febreiro de 1964 para previr o seu derrube, e o 7 de xaneiro de 1990 foi pechada ao público como medida de seguridade. Recentemente foi realizado un traballo de reconstrución para tratar de reducir o ángulo de inclinación. Volveuse a permitir a entrada ao público o 16 de xuño do 2001, logo da finalización de dez anos de traballo.

Historia. Despois que a terceira planta foi construída en 1178, a torre inclinouse cara ao norte, debido a uns cimentos débiles (tres metros), nun subsolo inestable. O deseño desta torre era imperfecto desde o seu comezo e a súa construción cesou durante un século, debido ás guerras entre os pisanos e os estados veciños. Este lapso de tempo permitiu ao chan asentarse, doutro xeito a torre colapsaría.En 1272 a construción foi retomada por Giovanni dei Simone, arquitecto autor do camposanto. Engadíronse entón catro novas plantas as que foron construídas con certo ángulo con obxecto de contrarrestar a inclinación. A construción detívose novamente en 1284 tras a derrota de Pisa por parte dos xenoveses na batalla de Meloria. Só en 1372 Tommasso dei Andrea Pisano construíu a última planta (o campanario) e as campás foron instaladas. Considérase que a súa intervención combina armónicamente os elementos góticos do campanario co estilo románico da torre. As campás son sete, correspondendo cada unha a unha nota da escala musical; a maior delas foi instalada en 1655. Con todo, tras a conclusión do campanario, a torre empezou a inclinarse, esta vez cara ao sur.

En 1838 o arquitecto Alessandro Della Gherardesca escavou un camiño ao redor da torre para facer visible a base. Isto causou unha inundación da base e de novo un incremento da súa inclinación.

En 1934 Benito Mussolini ordenou colocar a torre en posición vertical, polo que se verteu cemento na súa base, para evitar filtracións. O resultado foi inesperado, a torre afundiuse aínda máis na terra reblandecida. 

Durante a Segunda Guerra Mundial a armada dos Estados Unidos destruíu todas as torres próximas en Pisa debido á ameaza que supuñan os francotiradores desde esas posicións. Programouse a voadura da torre inclinada, pero unha orde de retirada no último instante salvouna da destrución.

O 27 de febreiro de 1964, o goberno de Italia pediu axuda para previr a caída da torre. Un conxunto de enxeñeiros, matemáticos e historiadores asignouse ao proxecto e debateron sobre os métodos de estabilización nas Illas Azores. Tras dúas décadas de traballo, a torre foi pechada ao público en xaneiro de 1990.

Logo dunha década de esforzos de reconstrución e estabilización, a torre foi reaberta ao público o 15 de decembro de 2001. Moitos métodos  se propuxéron para estabilizar a torre, incluíndo engadir 800 toneladas métricas de chumbo de contrapeso. A solución final para corrixir a inclinación foi eliminar 38 m³ de terra da zona inferior á base. A torre foi declarada estable para polo menos outros 300 anos.